คูฟีเริ่มเข้าสู่การเมืองในปี 2001 หลังตอลิบานถูกโค่นล้ม เธอสนับสนุนและเรียกร้องการศึกษาในเด็กผู้หญิง นับตั้งแต่ปี 2002 ถึง 2004 คูฟีทำงานร่วมกับยูนิเซฟเป็นเข้าหน้าที่ปกป้องเด็ก (Child Protection Officer) จากความรุนแรง[4]

ในการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภาปี 2005 คูฟีได้รับเลือกตั้งเป็นสภาชิกสภาผู้แทนราษฎรของอัฟกานิสถาน สภาล่างของสภานิติบัญญัติแห่งชาติ จากเขตเลือกตั้งบาดาฆชาน นอกจากนี้เธอยังเป็นรองประธานสภานิติบัญญัติ เช่นกัน[1][4] เธอถือเป็นรองประธานสภานิติบัญญัติคนแรกของประเทศอัฟกานิสถานที่เป็นผู้หญิง และได้รับการเบือกตั้งเข้าสภาอีกครั้งในปี 2010

เธอมุ่งเน้นเป้าหมายไปที่การพัฒนาสิทธิสตรี รวมถึงร่างกฎหมายเพื่อให้มีการก่อสร้างถนนที่เชื่อมต่อหมู่บ้านห่างไกลต่าง ฟ เข้ากับสถาบันการศึกษาและหน่วยงานดูแลสุขภาพ[5] ในปี 2009 เธอได้ร้างกฎหมายการกำจัดความรุนแรงต่อสตรี (Elimination of Violence Against Women; EVAW) ขึ้น[6] และเข้าสู่สภาในปี 2013 แต่ถูกต่อต้านและคัดค้านโดยสภาชิกสภาที่เป็นอนุรักษนิยมซึ่งมองว่าเป็นกฎหมายที่ขัดกับหลักของศาสนาอิสลาม อย่างไรก็ตาม กฎหมายถูกบังคับใช้ทั่วประเทศ และถูกนำมาประกอบการตัดสินคดีความในศาลอยู่[5]

เธอรอดชีวิตจากการถูกลอบสังหารหลายครั้ง และเคยถูกยิงอย่างน้อยหนึ่งครั้งในปี 2010 ใกล้กับเมืองตอราบอรา[7]

คูฟีตั้งใจจะลงสมัครเลือกตั้งประธานาธิบดีปี 2014 โดยชูเรื่องการสันบสุนสิทธิเท่าเทียมในสตรี, การศึกษาแบบครอบคลุม และการต่อต้านการคอร์รัปชั่น[8][9] อย่างไรก็ตาม คณะกรรมการเลือกตั้งขยับวันที่ปิดรับสมัครเป็นเดือนตุลาคม ปี 2013 ทำให้เธอลงสมัครไม่ได้เนื่องจากอายุยังไม่ถึง 40 ปีตามกฎหมายกำหนด[10]

ในวันที่ 14 สิงหาคม 2020 เธอถูกยิงเข้าที่แขนจากความพยายามลอบสังหารใกล้กับคาบูลขณะเดินทางกลับจากปาร์วัน[11]

ภายหลังการเข้ายึดครองของตอลิบานในปี 2021 เธอเคยให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับการที่สหรัฐถอนกำลังจากอัฟกานิสถาน เธอระบุว่าสิ่งที่สหรัฐทำคือการทอดทิ้งผู้หญิงในอัฟกานสิถาน และเธอปิดหวังกับการตัดสินใจของสหรัฐเป็นอย่างมาก[12]